öğrencilik hayatındaki en üzücü şey

tatilde eve döndüğünde odanın oturma odası yapıldığını görmek

çok parasız kaldım ama en uzunu 10 gün boyunca cebimde sadece 5 tl vardı ve yemek fişim yoktu. aldığımız kahvaltiliklardan da sadece kahvaltik sanayağ vardı. hergün 50 kurusa ekmek alıp sanayagi ve suyla idare ettim. ve 10 günde 4 kilo verdim. perişan durumdaydim.

yakın arkadaşın vefat etmesi

hocaların ayrımcılığı

hani herkes liseyi hatırlayıp özler iç çeker ya ben hatırlamamak için elimden gelen her şeyi yapacağım

her türlü güzelliğin atfedildiği mezuniyetin, aslında o hayallerle uzaktan yakından ilgisinin olmadığının anlaşılması.

öldürmeyen allah üniversite okutuyor

16 sene boyunca okuyup sonunda işsiz kalman.

9.sınıftayken bedenim 3 dustugu icin belge kaçırdım. hala travmadir üzerimde lan.

ortaokul sondayken telefonda sibel kekilinin bir sanat eseri vardı ben arkadaşa al bak nasıl olmuş diye telefonu verip aşağı inmiştim kantine bu şerefsizde tutup kızlara göstermiş onlarda tutup sınıf hocasına derken müdürün odasında almıştım nefesi müdür annemi çağırmıştı ama işin kötü tarafı bu annem kuran kursundaydı ve okula geldiğinde oğlunun telefonunda böyle bir şeyle karşılaşmıştı allah affetsin 3 gün eve girememiştim korkudan

okulun uzamasıdır bence.

aç uyumak

sürekli gelecek kaygısı çekmek. orta okulda"iyi bir lise iyi bir üniversiteyi, haliyle o da iyi bir mesleği getirir." denilerek başladı zaten her şey. düşünsene 12-13 yaşında "aa demek ki çalışmam lazım çünkü iş bulamam" demeye başlıyoruz. oysa yapmamız gereken top oynamak, 11 50 de koşuşturmak, ip atlamak vs. daha sonra liseye başlıyorsun, daha ilk seneden hocalar ayrı aile ayrı yükleniyor. son seneden bahsetmiyorum bile. üniversiteye başlıyorsun andropoza giren hoca sana "sizden kasiyer bile olmaz ananı babanız boş yere gönderiyor sizi, iş bulamazsınız" diyor. e ama afedersiniz de ben sıçayım iş bulmaya yeter be. o kadar çabalıyorsun ama hayat ellerinden gitmiş. ne anladım ben. bunun ardı arkası da kesilmez sonra karşına geçip ne zaman iş bulacaksın ne zaman evleneceksin ne zaman bebek geliyor derler. ayh daraldım.

10 sayfa yazar veririm diye düşündüğüm için ödeve başlamadım 23 mayıs teslim günü. hoca şimdi diyo ki 60 sayfalık tez yazın..

sınavlar

asp.net dersinde sözlü notuma 10 verilmesi 10 ne lan

kiralamak istediğin evin öğrenciye verilmemesi. yicez sanki evi :(

önemli bir fırsatı, duygusal durumun nedeniyle tepmek. yaptığın sırada kendini çok delikanlı sanıyorsun da, yıllar sonra hiçbir şey değişmediğinı görünce pişmanlıklarla basbasa kalmak koyuyor adama.

sınavlar falan değil amk dersi hiç dinlemediği için neye çalışacağını bilmemek

okul gezilerine katilamamak fakirdik o zamanlar

şartlı geçeceğin dersin, bütüne girip o dersten kalmak ..

anlatırsam ağlarım.

kira paranın çıkmaması ailenin durumunu hatırlayıp kredi çekmek

(bkz: küçüker) (bkz: ramço) (bkz: a.h.)

verdiğin emeğin, çalışmanın karşılığını alamamak

finallere çalışıyordum gece olmuş 2 karnım bi acıktı öyle böyle değil yanım da sadece jelibon vardı sabahın 7'sine kadar jelibon yemiştim açlığımı bastırsın diye

sınavdan -10 puan almak. net.

3 veya 4. sınıfa giderken bir hocamız vardı.hocanın oğlu da bizim sınıftaydı.hoca oğlunu hep benimle oturturdu çalışkanım diye.hoca normalde öğrencilere karşı çok iyiydi ama kendi oğluna karşı o kadar kötüydü ki anlatamam.çocuğu bizim önümüzde yerde tekmelerdi o kadar.mesela hoca tahtaya soru yazsın ben çözebileyim o çözemesin çocuğun gelir kafasına yapıştırırdı.hoca yüzünden soruları çözmüyordum çocuğu dövecek diye.neyse bir gün ben bu çocukla kavga ettim.işte o benim defterimi felan yırttı.hoca geldi.bana öğrencilik hayatımın ilk ve tek tokatını attı ama tokat dediysem fiske gibi işte o zaman küçüksün tokat sanıyorsun.zoruma gitmişti bayağı ama en çok o çocuğu alıp gözümün önünde dövmesi zoruma gitti.çok üzülmüştüm keşke kavga etmeseydim diye.kaç sene olmuştur hala o çocuk ve hoca aklımda kalmıştır.çocukluk travmam olmuştur kendileri.

üniversitede sınıf genelinin %90 ının gerizekalı olduğunu hissedip okulu bırakmak

mezun olmak

yetersiz bakiye

lisede efsane arkadasliklarim var ama universite bok ya neyse lisedekilerle devam ediyoz zaten onlar yetiyo sukur.

beni üzen tek sey parasızlık. salak gibi parayı nereye harcadıgımı bilmiyorum gercekten malım galiba

i̇ki üniversite birden okuyorum biri uzaktan eğitim biri örgün. memleket gözümde tütüyor sınavlarım çakıştı. birinin sınavına gündüz diğerine gece çalışıyordum hepsini bütsüz geçeyim de doyasıya tatil yapayım diye . vizesi kötü olanları kurtardım neyse son bir sınav kaldı ben bileti aldım gitcem diye. ertesi gün gözümü bir açtım saat dokuz buçuk olmuş. sınavımsa 9daydı. yinede koştum ama almadı hoca tabi. vizesinden 85 aldığım dersin finali - 1 girdi. yine de gideyim dedim bütlere geri gelirim. kar kış kıyamet içerisinde büt için okul yolunu tuttum. sekiz saatlik yoldan okula bir saat kala kardan dolayı sınavın ertelendiğini öğrendim. geri dönsem dönülmüyor kalsam bir hafta yalnız başına olmuyor. babamın ısrarıyla döndüm yeniden ve ikinci kez tekrar geldim sınav için. sınavı olduk bu sefer de hocamız görevden alındı sınav geçersiz sayıldı ikinci dönem başladı öyle sınav olduk geçmesine geçtim ama yarım saatlik uyku yüzünden yılan hikayesine döndü her şey

sınav sonuçları.

derslerinin iyi olmasına ve sigara alkol kullanmamana rağmen ailenin seni sevmemesi

hasta olduğunda kendi kendine iyileşmek zorunda olman

2 kelimeyi yan yana getirip bir cümle kuramayan kaz yarraklarının benden daha çok ortalama kasması . o değil alıyor notu sabaha sor bilmez böylede kuş beyinliler eğitim sistemini sikiyim ben . ayrıca okulumuda sikiyim geçme notu çan eğrisi bilmem ne her boku uyguladıkları için ...

yanlış arkadaşlıklar

tam olarak bu gece yaşandı. i̇ş o kadar yoğundu ki bu gece izin alıpta çıkamadım ve yurda geç kaldım. tutanak tutuldu. ama en kötüsü o vizdansız nöbetçi memurun yanında gerilen sinirlerime hakim olamayıp gözyaşlarımı tutamamam, ve bu yüzden özür dilemem. erkek yurdun da olsa birkaç sözlü uyarı, yemek kesintisi gibi şeylerle iş hallolurken kız yurdunda, keyfi olmayan bi durum için gereksiz insanların yanında küçük düşüyoruz, düşürülüyoruz.

en önemli yılımda imkansız birine aşık olmam oldu belki de ilk defa aşık olmuş olmam da olabilir tecrübesizim ve unutamıyorum bırakamıyorum

zaman , ortam ve gençliğin en güzel olanakları varken paranın olmaması çok üzücü. i̇leride belki çok paramız olacak ama bu kez vaktimiz ve üniversite hayatımız olmayacak.

hoca dinlemek istemeyen varsa çıksın yok yazmıycam dediğinde çıkamamak

bitmesi.

dersler yerine maddi işleri düşünmek

üniversite sınavına hazırlanırken aşk acısı çekiyodum daha kötüsü onunla aynı universiteyi kazandım yetmedi kaderimin bana cilvesi, fakültelerimiz aynı yere alındı o sene. her yerden karşıma çıktı o sene neyse mezun oldu da kurtuldum

Çok parasız kaldım Çok yalnız kaldım Çok üzüldüm Bir sürü şeyle tek mücadele ettim ama bunların hiçbirisi değil Nenemin vefat ettiği gün sunum vardı ve ben sadece arka planda hazırlıkla görevliydim o gün gelecek onu görecektim Her şeyi ama her şeyi ayarlayıp hocaya gittim hocam izin verirseniz memlekete gideyim zaten ben anlatmayacağım isterseniz size burda anlatayım dedim izin vermedi Gidemedim O gün nenem vefat etti, göremedim gitmiş olsan o hoca izin verse görecektim ama olmadı (kendi egosunda ezilen, okumaktan ve ünvan sahibi olmaktan başka bir özelliği olmayan, insanlıktan nasibini almamış ne kadar yavşak varsa ta amına koyayım yüksek müsaadenizle)

Online eğitime denk gelmek

o kadar uzun süredir öğrenci gibi hissetmiyorum ki buna vericek cevap bulamadım.